In de jaren van mijn muziek, creaties en geluidssculpturen zijn er een aantal vaste patronen te herkennen. Een hele vaste is wel het gegeven dat het over het algemeen niet zo heel vrolijk klinkt. Ik kan dit beamen, meestal bestrijd ik het echter. Het is net als de poëet in zijn gedichtenbundel, of als de schilder achter zijn ezel. Als een ballerina in haar zwanenrol. Laten we wel wezen, kunst en vrije expressie zijn door de jaren heen niet echt gevuld met een breed scala vrolijke dingen des levens.
Als ik het beaam, dan beangstigd mij de zwaarte soms die ik erin verstop. Als ik het bestrijd noem ik het kunst. Het is van mij, maar ook weer niet van mij. Het is mijn spiegel, de verklanking van mijn gevoel.
Als spiegelbeeld heb ik het al nooit durven opwerpen. Ja, de muziek verwoord mijn gevoel, maar is het niet ergens. Ik creëer een stuk met geluiden, wat mij aanspreekt, betrek er een bepaalde thematiek bij.
Blind in de geleiding zitten deze simpele keuzes vaak in de hoeken van dramatiek. Behelst het een zwaar beladen onderwerp, soms tegen het gitzwarte aan. Ondanks de schoonheid van de klanken, het schone van een viool, het speelse van een harp. Het getingel op een piano, zweverig. Toegankelijk. Ondanks alles, soms tegen het gitzwarte aan.
Maak het nu eens wat vrolijker, mijn jongen, zo in mijn laatste jaren. Maak het nu eens wat vrolijker, ik wacht nu al zo lang. Het spijt me moeke, dat gaat hem waarschijnlijk niet meer worden.
Het is dan ook enigszins dubbel. Door alle jaren heen beluisterd zou het naïef zijn te ontkennen dat de zwaardere emoties, mooier verwoord als ‘herfstige klanken’ of ‘wintersongs’ of iets dergelijks, de boventoon voeren of een song mij aanspreekt. Toch is een song nooit meer dan hooguit een kort melodietje, en drumloop of een paar akkoorden op een gitaar, misschien begeleid door wat analoge wind van een oude Korg MS 20 simulator.
Het creëren van een song is het maken van een eerste keuze, een eerste improvisatie, en heel misschien komt het vanzelf op een punt dat het basisidee mij wel raakt. Nog steeds op het punt van een idee, rauw en simpel. Het verdere studiowerk, en het inspelen gaat dan beginnen. Kiezen uit instrumenten, kiezen uit klanken, kiezen uit effecten, en hoe basic de opbouw wordt. Het stelt niet zoveel voor hoor. Als een song loopt dan gaat dat proces van aanvullen, en ‘afsplitsen’ vrij automatisch, en is voor mijzelf vaak HET meest leuke gedeelte.
Alle, maar dan ook daadwerkelijk alle klanken komen uit mijn vingertoppen, zoals evengoed al het leed van de poëet, wanneer hij zich verliest in het tikken van de letters, zijn verhaal. Mijn song. De piano, een gitaar. De harpen of een viool. Ze klinken alleen in een lied op de momenten wanneer mijn vingertoppen de toetsen indrukken, en weer vrijlaten. Het leuke gedeelte voor mijzelf is natuurlijk hoe ze, mijn vingertoppen, dat doen. Hard of zacht, intens of sober. Subtiel, fragiel of grof door de stof. En dit is nu precies waar voor mij de ruimte ontstaat om, zoals dat zo simpel heet, mijn gevoel erin te stoppen. Hoe beter dit lukt, des te dichter ligt het resultaat bij mijzelf. Ook weer zo een uitspraak waar Sigmund wel raad mee zou weten.
Spiegeltje weer even voor ogen. Toegegeven en geaccepteerd. Dat wat mij het meest raakt, en daardoor gesteld het dichtst bij mijzelf ligt, zijn de wintersongs. De mistige herfstklanken, verdriet, verwerking. Maar het is meer dan dat. Ergens in de late negentiger jaren had ik een kortstondige samenwerking met een tweetal dichters. Dimitri Kruijk en Rijn Vogelaar. Ik kreeg een bundel gedichten te lezen, wat kon ik daar muzikaal mee? nou ja, wil ik er uberhaubt iets mee kunnen beginnen, moet iets mijn gevoel aanspreken, en dan komt die muzikale omzetting als vanzelf. Eerste schifting is dus, wat spreekt mij aan en wat niet? Als ik nu terugkijk naar die periode, dan is altijd Rijn’s gedicht Adieu bijgebleven. Vanaf de eerste keer dat ik de letters las tot vandaag de dag, nu ik hem recentelijk opnieuw opgenomen heb in de voor het dertigjarig jubileum jaar uit te brengen materiaal.
Zelfmoord cq zelfmoordverwerking is dus zo een thematiek wat ik gitzwart noem, maar voor mij was niet het thema op zich het aansprekende gedeelte van het gedicht, maar bovenal de berusting van de verwoording. Het is alsof met het lezen van het gedicht een soort van goedvinden ontstaat. Begrip ergens.. Letterlijk genomen is berusting geen direct gevoel, maar een omgang met het gevoel. Daar ligt dus het aansprekende gedeelte, en dus de uitdaging voor mij als muzikant. Als iets voor mij belangrijk is in de song is dat de berusting er in terug komt. Was het een boze verwoording geweest had ik mogelijk meer bij bijvoorbeeld de subtiel, maar rauw en pijnlijke Terminus uitgekomen (song van Psychic Tv, Force the hand of chance 1983) Niet in dit geval dus.
We speelden het ooit gezamenlijk live in Willemstad, Rotterdam en Amsterdam. Afsluitend aan deze blog plaats ik de 2017 remix van Adieu, zoals hij ooit was, en altijd zal blijven.
Zoals de harpen spelen, zoals een gitaar tokkelt, en mijn vingertoppen een vioolsnaar zacht laat vibreren.. Misschien klinkt het niet bepaald vrolijk. Maar ik vind het bovenal simpelweg zo vreselijk mooi
Gevoel.. Essentie van het leven
Edwin Siol, Steenbergen
10-02-2017
2017 remix in proces – rauwe vocals
originele live versie Willemstad, voordracht van Rijn
Gedicht Adieu (geschreven door Rijn Vogelaar)
Ik wil geen kaartenhuizen bouwen, door anderen afgemeten.
Ik wil niemand meer vertrouwen, die het beter schijnen te weten.
Ik wil geen emmers glimlach sjouwen, want mijn wangen zijn versleten.
Niet langer het voorgekauwde kauwen, ik wil voorlopig niet meer eten
Ik vraag vergeving aan de sterken, die ik achter lijk te laten.
Ik moest teveel dingen nog verwerken, die anderen vergaten.
Laat mij zonder op te merken, deze wereld gaan verlaten.
En zet mij slechts tussen de zerken, van mijn reeds vergeten maten.
Laat mij gewoonweg zweven, hier heel ver weg vandaan.
Alle zonden zijn vergeven, alle dingen zijn gedaan.
Ik vind alles overdreven, en zie geen rede van bestaan.
Ik ben het beu te leven, laat mij simpelweg vergaan.
