Zo dan, zoals al eerder gepost was ik met oudejaarsdag druk bezig met muziek maken. Het is als terug gaan in de tijd, voor wat betreft de oude ‘habbits’. Nog eventjes en je vind mij gewoon weg weer aan de waterkant, zodra het een tweede Kerstdag is. Iets wat ik in mijn jeugd ook al jaren achterheen als traditie kende. Niet dat ik ooit wat ving, ik wist in ieder geval wel waar ik met mijzelf aan toe was.

December 2015 bleek uiteindelijk nogal een waardig muzikaal afsluiter. 2015. Een jaar waarin het wat stil is geweest. Veelal geen muziek gemaakt, waarschijnlijk te weinig te vertellen gehad. Ik schat een zestal vernieuwende stukken, gericht op een veel sterker ambient minimalistische structuur. Een collectie hiervan is al deels gepubliceerd, en zal mogelijkerwijs later weer opgepakt worden. Het blijkt namelijk dat 2016 in ieder geval begint met een compleet frisse aanpak, muzikaal gezien.

De wereld direct om mij heen is in een rap tempo aan het verharden. Waar ik mijzelf jaren lang redelijk veilig waande, is er een nieuwe realiteit ontstaan. Oorlog, vluchtelingen, agressie, angst, en alles in een combinatie te leven in een land waar democratie gevormd word door een afvallig politiek stelsel, in combinatie met het veelal anarchistisch ingestelde New Social Media stem.

Het is een tijd geworden waar niemand meer de controle lijkt te hebben over de grenzen. De simplistische grenzen. Grenzen op social vlak. Grenzen op wat je wel zegt. wat je niet zegt. Grenzen waarover je wel liegt, waarover je niet liegt. Grenzen over wie je wel en niet wilt zijn. Het voelt zoveel grauwer geworden, zoveel verwarring ook. De verandering om mij heen, nu hij zo tastbaar dichtbij is gekomen, is onontkoombaar gekoppeld aan een verandering aan mijn eigen persoontje. Niet zozeer letterlijk, daar ben ik inmiddels wel voldoende voor op leeftijd gekomen. Maar toch, zoals ik nu vandaag de dag mijn leven ervaar is wel degelijk aan het veranderen. Hierbij speelt uiteraard de vraag: Wil ik dit?

Het antwoord is ontluisterend simpel, ik heb daarin niets te willen. Het speelt geen rol of ik het wel of niet wil, het gebeurd toch. En zo word ook ik net als ieder ander gedwongen een standpunt te zoeken. Dat is iets wat ik jaren achterheen met een gerust hart in een klein verstopt koffertje op zolder kon wegstoppen. Feitelijk is dat ergens wel goed. Het verfrist overduidelijk mijn state of mind, het voelt overduidelijk verjongend. Het is alsof je uit het donkere hoekje van de kamer wordt gezogen, kom eens uit je doosje. Ben eens iemand.

Zoals ik het letterlijk heb ervaren met de laatste stuiptrekkingen uit het jaar 2015 speelt het proces van verandering, zoals hierboven omschreven, een enorme rol in de artistieke verwerking. Logisch, uiteindelijk is iedere song en is iedere clip een soort van spiegelbeeld. Dat is het ook altijd geweest. Het voelt in ieder geval wel alsof er in die verandering voor mij wel meer ruimte ontstaat om op mijn eigenwijze eigen wijze creatief te zijn. De vergrauwing als inspiratiebron en thematiek. De feedback mag weer janken, snerpend. snijdend. Een beat mag weer beuken, donderen. Dreunen uitdelen.

Zo leuk is het eigenlijk allemaal niet meer zo, toch?

Edwin Siol
06-01-2016, Steenbergen