De enigste tekst, This world now burns, gezongen in een setting waar ook niet teveel tekstuele nonsense bij hoort. Het zweeft, ontspant en rekt de tijd in een oneindige vergankelijkheid. Steeds een stapje verder, maar waarheen als er geen verder is. Alsof er geen voor en achter is, die leegte gevuld door een herhaling van een herhaling van een herhaling. En toch, zweef ik er op weg, naar een dimensie, voor een ieder vreemd, slechts voor en door mij begrepen, en tot op het bot geaccepteerd. Als vertrouwd omhelst. Het is de Ik, de ego van een muzikant.
Ik vind dat ik dat ook mag. Na al die jaren, een dertigtal inmiddels, ploeteren, uitproberen, creëren,vallen en opstaan. Zoeken, onderzoeken en kwijtraken. Loslaten en vast houden. Vasthouden aan die ene droom, van vanouds, vanaf de oorsprong. Het zoeken naar die ene sound, naar die ene song. Het is niet meer dan dat, het is nooit meer geweest dan dat.
Vele jaren zijn gespendeerd aan het zoeken naar een balans. Een balans naar inzet en resultaat. En de keiharde verslaving die zich in mij heeft plaatsgenomen. Muziek maken, componeren, opnemen, als pure verwoording van de Ego. Het gevoel iets of iemand te zijn. Het is triest (sad) uiteindelijk zodanig te zijn misvormd dat dat slechts nog mijn enige spiegelpunt is. Een gevoel waarin vele kunstenaars en kunstmakers zich wel in zullen herkennen.
Zoals al hier en daar tevoorschijn gekomen is, loopt het vanaf december 2015 weer wel aardig in mijn muziek, en de algehele verbeelding ervan. Een klein overzicht van de ontwikkelingen is op zijn plaats. Twee opmerkelijke ontwikkelingen blijven niet onopgemerkt. Enerzijds is er duidelijke kentering gaande, waar de muziek zich naar toe moet ontwikkelen.
Daar waar ik ‘werelds en politiek gekleurde’ songs maak is het verschil het grootst. Laatste serieuze ijkpunt hierin was het programma In The Mean While, live uitgevoerd te Groede in januari 2014. Laat ik jullie verleiden nog eens terug te gaan naar toen. Afsluiter van mijn optreden aldaar was de cover New Dawn Fades.
New Dawn Fades cover by original song of Joy Division – december 2013
Dit staat toch in een schril contrast met hoe ik bijvoorbeeld de dood van David Bowie omgezet heb in een stukje muziek. Zoals te zien valt in de clip elders op deze site. De beat is als eerste veel dynamischer geworden, de sfeer voller, en opvallend energierijker. Natuurlijk zijn we ook een drietal jaren verder inmiddels, en is de manier van afmixen en soundvorming ook verbeterd. Maar toch, ik herken er zelf een duidelijke verandering in, en dat is toch best kicken. Over opmerkelijke veranderingen gesproken, ook de grafische aankleding is nogal wat opgeschoten, maar dat laat ik even in het midden