When the Clock strikes Twelve is een project, gebaseerd op de film van Pink Floyd genaamd The Wall. Een klassieker op zijn zachtst gezegd. Daar waar ik een paar maanden begon met Comfortably Numb eens te coveren, is het inmiddels een volslagen uit de hand gelopen collectie van oude hits, die ik wel ergens heb gelinkt aan oorlog en aanverwanten, en in die zin wel passend binnen The Wall. In een kleine drie maanden heb ik gaandeweg zo wel een beetje de format gevonden waar ik in het geheel met het project heen wil. De collectie video’s hier aan de linkerzijde is dan ook een overzicht van dit traject. Het zijn geen officiële uitgaven. Het is een traject-overzicht, op zijn hoogst. Maar wat voor een, denk ik dan maar.

Laat ik ze in het kort wat omschrijven. Bovenaan de lijst vinden we Radio Activity. Een van de laatst toegevoegde tracks, een overduidelijk resultaat van het concept oude hits integratie. Radioactivity is natuurlijk een van de vele klasiekers van Kraftwerk, onze techno electro pioniers uit Duitsland. Ik bedoel maar, als Enola Gay ook al tevoorschijn is gekomen om ergens in het verhaal de grote bom te droppen, kan er hier en daar wel wat straling doorheen vermengd worden. De samples, gebruikt bij Radio Activity zijn knipsels uit een toespraak van Martin Luther King, over de risico’s van het gulzige. Meer en meer, right on!

Tweede op de lijst staat Imagine, een bewerking van the song van John Lennon. De opname hiervan wil ik gaan gebruiken als een van de teasers die gemaakt zullen worden voor het project, en de presentatie ervan. Deze versie kwam erg lekker ‘van de hand’ zeg maar. Nog even de tekst veder aanscherpen, en dan wordt hij wel weer erg leuk. Blijft een heerlijke song natuurlijk.

Over teasers gesproken, in de trailer zin des woord gesproken, daar is Ticking Time er ook een van. Daar waar de song en video opent met een adem achtig sfeervol was vooral het afwerken met een clip ervoor nog wel het leukste onderdeel. Ik vond de samensmelting van het originele werk van de beelden uit The Wall, in een nieuwe soundloop, oftewel een song erg bevredigend. Zeker als beleving van het traject building zeg maar.

En als ik mij bedenk dat ergens Imagine en Ticking Time gelinkt zijn, kan ik ze wel ergens plaatsen in de tijden van Trip Reset van Psychic Tv. Daarvan gesproken hebben we Twisted in het programma. Best een logische combinatie, als je er niet te moeilijk over doet. De term twisted, (uit elkaar getrokken door tegenstellingen?) lijkt mij nogal van toepassing op de hoofdrolspeler in de film, zeker in de fase dat ie zijn hotelkamer in een woede-uitbarsting verbouwd. De video was feitelijk de eerste waarbij ik serieus ben gaan knippen, en plakken, en het te proberen synchroon met de muziek te krijgen. Dat terzijde..

Daartussen staat nog de The Illusions by Vera Lynn video. Een twijfelgevalletje. Sterke song geworden daar niet van, maar ik weet hem nog niet precies binnen het project te plaatsen. Samen met Bring the boys back home was Vera Lynn vanaf de eerste gedachtes erover een van de originele Pink Floyd tracks die ik wilde proberen om te zetten. Maar ja, er zijn er intussen vele.

Zo komen we bij een erg interessante laatste teaser / trailer track, The Final Introduction. Sterke video trailer, inclusief de originele Pink Floyd titel. Een van de songs waarbij improvisatie rond een bel die wel ergens twaalf keer slaat. Leuk weetje, eerste song c.q. clip waarbij ik een zojuist aangeschafte elektrische gitaar heb bespeeld.

En zo zijn we intussen aangekomen bij de meeste eigenlijke songs van het project, na een zooi met teasers, en teasers-like ones. De bekenste stukken van de originele film waren natuurlijk Another Brick in The Wall, part one en two. Part one heb ik erbij gehaald vanwege het vader zoon thematiek. Is een van de eerste songs die ik heb proberen te coveren binnen het project. Ik zal niet zeggen dat hij erg goed is geworden. Het valt wel mee.

Wel werd het mij duidelijk dat de muzikale omzetting naar de sounds van Neo Realism tav van mijn werk de laatste jaren nogal aan het om switchen is gegaan. Veel meer uptempo, en op de momenten dat Ed weer eens een drumpartij ervover heen gooit, lijkt de oude Neo Realism groove in een grote opmars terug. En het is toch vooral die groove die het zwaardere onderwerp ergens in een acceptabel vrolijkheids-level zet. Dat is iets met mijn drums, zoals ze werken.

Another Brick in The Wall – Part two kwam een stuk later in het proces, en heeft zich al veel verder losgemaakt van het concept coveren an sich. Eigenlijk inherent aan het project, maar hij was niet gepland zo, en toch lag daar ineens het format wat ik zocht. Als afleiding probeerde ik eens wat internet midi files uit van Jean Michel Jarre, o.a. Oxygene part four.

En terwijl ik daar goed en wel een songstructuur voor had gevonden, zat de zangpartij (We don’t need no education) er al als vanzelf in mijn hoofd gebrand. Ik heb nog geprobeerd om de iconische hoes van Jarre, de openbarstende aarde met erin een scull, te verwerken in het verhaal en clip, maar dat ging hem niet worden. Wel begon ik steeds meer te hangen naar het ontluikende idee: ‘kan ik andere iconische stukken en liederen uit mijn jeugd mijn verhaal van When the Clock strikes Twelve laten vertellen?’

En toen werd het voor mij als beeldend kunstmaker, geluids-manipuleerder en producer pas echt leuk werken. Kijk coveren is wel leuk, maar bij de letterlijke aproach van het naspelen van een bestaande song haak ik af, want dat zal ik toch nooit kunnen verbeteren. En kom je al snel tot een vergelijk als speel ik die gitaarsolo wel net zo goed na als David Gilmour dat deed? In die zin ben ik competitief ingesteld. Is er een eclipse van de eeuw aan de gang, dan ga ik echt geen foto’s staan schieten ervan, want dat doen zoveel beteren al wel op dat moment.

Nee, mijn persoonlijke uitdaging vond ik toch wel het meest in de basis gedachte, ik maar er een op zijn minst een eigen versie van, of beter nog, ik mix er een andere song overheen. En zo kwam ineens Judie Gardland’s Over the Rainbow (Somewhere) voorbij. Of de welbekende Enola Gay van Orchestral Manouvres in the Dark (Any Body out there?). Welja, Imagine van John Lennon is al vernoemd. Evengoed Kraftwerk.

Persoonlijk hoogtepunt vormde zich echter rond Vienna van Ultravox in combinatie met het originele Pink Floyd nummer Mother. Wat er rond die dagen van creëren zich afspeelde is toch geweldig. Er is niets, dan een idee. Dan aan de slag, lekker buitenspelen zeg maar. Beetje muziek maken, clipje erbij en kijken of het weer beter als ooit wordt. Geslaagd, en dat zeg ik zelf.